Minimalizm

Bir süredir minimalizm hakkında ablamla konuşuyorduk. İlgimiz ise git gide bu akıma yükseliyordu. Ve bir Pazar, Minimalizm hakkında bir belgesel izlemeye karar verdik. Ve gerçekten hayatımız için en önemli adımı bu belgeselden sonra atmaya karar verdik.

Minimalizm için kısaca bir tanım yapmak gerekirse. Sadece ihtiyaç ve gerçekten keyif veren şeyleri  satın almak olarak tanımlayabiliriz.

Bir an düşündüm, dolabımda yığınla duran ve çoğu yapılmayı bekleyen pantolon ve elbiselerimi. Doğrusu asla giyinmeyeceğim küçük bir dağ oluşturan kıyafetleri, süs eşyalarını ve işe yaramayan gereksiz birçok araç gereci. At! Gereksiz, sana kendini kıymetli ve ya kıymetsiz hissettiren eşyaları. Hiçbir eşya sana kıymet yükleyemez. Belgeselde diyor ki, “Eşyaları kullanın, insanları sevin. Tersi asla işe yaramaz.”

Ertesi hafta ablamla bir plan yaptık ve bir gün giyinmemizi bekleyen her kıyafeti atmaya karar verdik. Hediye gelen şapkayı, paçalarını yaptırmam gereken yıllanmış pantolonu, çok sevdiğim ancak artık giyinilecek hali kalmayan tişörtü, hangi mantıkla aldığımı bilemediğim o abiyeyi, çok para verdiğim için sakladığım yırtık çantayı, asla giyinmeyeceğim şıklıktan ve gündelikten uzak o elbiseyi, karıştırdıkça çıkan belki kullanırım dediğim rengarenk göz kalemlerini, rujları ve daha nicesini attım! İhtiyacım var mı? Yok. Bana keyif veriyor mu? Hayır. Neden saklıyorum? Belki bir gün… Belki bir gün diye diye yıllarca sakladım zaten. Birkaç yıl daha belki de yılların yılları daha saklamayacağım. Attıkça üzerimden yük attım. Sade yaşam, gerçekten gereken budur. Bir üst model telefon, daha hızlı bilgisayar, modaya uygun kıyafetler, renk renk rujlar, allıklar, farlar, bunların hiç birinin bana faydası yok. Yıllarca bu tüketici çılgınlığını sağlamak için uğraşan şirketlerin kazancına kazanç katmayacağım. Her yer reklam ve satın alırsak eğer mutlu olacağımıza inandıran haberlerle dolu, ben artık bu deliliğe son verdim. Bu propagandalara kanmayacağım. Bir eşya ihtiyacım değilse ve bana keyifli hissettirmiyorsa o benim olmamalıdır.

Minimalizm ile gelen en güzel şey, sabah dolabımı açtığımda ne giyineceğim diye aval aval dolaba bakmamamdır. Zamandan tasarruf. Zaman benim, para benim! En değerli olan hayatımdaki zamanımı daha iyi görüneceğim yalanıyla harcamıyorum. Giyiniyorum ve çıkıyorum. Zaten toplasan 50 tane kıyafetin içinde giyineceğin şeyi bulmak ne kadar zor olabilir ki? Para mı? En kalitelisini ancak sadece işime yarayan tek parçayı alarak yeterince tasarruf ediyorum. Paramı bu tür saçmalıklara kaptırmaya niyetim yok artık. 3 yıldır aynı telefonu kullanıyorum. Daha çok yıllarca kullanmaya karar verdim. Bozulursa gider 100 liraya yaptırır en az 2 yıl daha kullanabilirim. 2 yılda bir, hatta yılda bir en düşük 1500 liraya telefon almak akıl işi değil gerçekten. İhtiyacım olmayan şeyi almak istediğimde o parayı kenara atıyorum. Sonuç sahiden şaşırtıcı…

Eşyalarım sadeleşip azaldıkça huzurum arttı. Sahiden bu korkunç tuzağa düşmemek imkansız. Farkındalık ve azlık benim vazgeçilmezim oldu. Kendimi daha kıymetli ve değerli hissediyorum…

 Ve minimalizm belgeselini mutlaka izlemenizi tavsiye ederim…