Çünkü Sevdiğim Bir Yiyecek Bulamadım! Bir Açlık Sanatçısı – Franz Kafka

Bir Açlık Sanatçısı Öyküsü

Yazarın son öyküsü olarak da bilinmektedir.1922 yılında yazılan bu kitap içerisinde dört öykü barındırır. İlk öykü bir açlık sanatçısıdır. İnsanların, sanatçı üzerinde ki “ne zaman yemek yiyecek” düşüncesiyle yaptığı psikolojik baskıyı konu alır. Azalan ilgiye rağmen sanatını sürdürmeye çalışan bir açlık sanatçısının ironik yolculuğudur. Sanatını bir kafesin içinde icra eder ve açlığından şüphe eden insanları ikna etme çabası ile çırpınıp durur.

Çünkü oradaki herkes bilirdi ki; "Açlık Sanatçısı" bu süre boyunca hiçbir koşul atında, zorla bile olsa tek bir lokma dahi yemezdi, sanatı bunu ona yasaklardı. Tabi ki her gözlemci bunu anlayamazdı; bazen görevlerini ihmal eden gece gözlemcisi grupları olurdu, bilinçli olarak ondan uzak bir yerde oturur ve açlık sanatçısının bunu fırsat bilerek bir şeyler yiyeceğine kesin gözle baktıklarını açıkça belli ederek, kağıt oyunu oynarlardı. Başka hiçbir şey açlık sanatçısına bu gözlemciler kadar işkence edemezdi...

Zira onun görünüşü insanlara ağır geliyordu. Belki de onu bıktıran şey kendisinden duyduğu memnuniyetsizlikti… Çünkü hiç kimse onun derdini ciddiye almadığı için daha kederliydi… Çünkü insanları kandıran açlık sanatçısı değildi, o dürüst bir şekilde çalışıyordu ama dünya, onu vereceği ödülle kandırıyordu…

Öykü harika bir öykü; bir gün bir yazıda karşıma çıkmıştı büyük yazarların büyük olmasının sebebi belki de bir cümlenin altında yüzlerce cümle yatmasıydı… O cümleleri anlamak için hayat tecrübeleri şarttı. Ben Franz Kafka ile ilk bu öyküde karşılaşmıştım. Bu yazarları bu öyküleri anlatmak, hislerini aktarmak kolay değil elbette. 

Yukarı da paylaşmış olduğum şey tam da bu aslında öykünün içinde ki cümleler hem o kadar sade hem de o kadar ağır ki… Anlıyoruz evet fakat kısa bir süre sonra tekrar okumaya başlasak yeni şeyler keşfedeceğimize eminim.

Beni benden alan hikayenin sonunda oldu. Açlık sanatçısı yeni bir gösteri için sonunda bir yeri ikna etmiş ve sanatına başlamıştı. “Dürüst konuşmak gerekirse, açlık sanatçısı hayvanat bahçesine giden yolda bir gecikmeydi sadece.” Günler geçip giderken müfettiş açlık sanatçısının yanına gelir ve diyalog şudur;

-“Her zaman performansıma hayran olmanı istedim” der açlık sanatçısı.

-“Hayranız zaten” der müfettiş.

-“Ama hayran olmamalısınız” der açlık sanatçısı.

-“Eh o zaman olmayız. Ama neden olmamalıyız?” der müfettiş.

-“Çünkü ben aç kalmak zorundayım, bu elimde değil” der açlık sanatçısı.

-“Neden elinizde değil? Diye sorar müfettiş.

-“Çünkü sevdiğim bir yiyecek bulamadım. Bulsaydım inanın bana, hiç yaygara koparmadan siz ve ya başka insanlar gibi tıka basa yerdim onu.” Son sözleridir açlık sanatçısının…

Öykü 13 sayfa ama etkisi inanılmaz büyük.